Na etapie tworzenia strategii zakładaliśmy, że w horyzoncie krótkoterminowym, tj. do 2020 roku, nie nastąpią istotne zmiany w otoczeniu rynkowym i konkurencyjnym. Krajowy rynek energii nadal będzie podzielony pomiędzy największe pionowo zintegrowane koncerny energetyczne (grupy kapitałowe ENEA, ENERGA, PGE i TAURON) z udziałem mniejszych przedsiębiorstw, które ze względu na skalę działalności nie będą miały znaczącego oddziaływania na konkurencję.
W ostatnich latach na rynku krajowym zaszły procesy konsolidacji (akwizycja aktywów EDF przez spółki PGE i ENEA) oraz oddano do eksploatacji bloki klasy 1000 MW w Kozienicach i Opolu, a w 2020 roku oddany będzie blok w Jaworznie. Obserwujemy również trend w zakresie wzrostu udziału energetyki przemysłowej – zwiększa się aktywność spółek takich jak Orlen czy PGNiG. Zakładamy, że na rynku polskim pojawią się nowi znaczący gracze na rynku wytwarzania konwencjonalnego.
Rozwój energetyki powiązany jest ze światowymi megatrendami oraz sytuacją na rynkach lokalnych. W perspektywie najbliższych lat rozwój energetyki będzie związany z dekarbonizacją oraz działaniami powiązanymi z ochroną klimatu. Do niedawna trendy związane z zieloną energetyką często miały charakter wyłącznie proekologiczny i wynikały z rosnącej świadomości proekologicznej. Rachunek ekonomiczny bez dodatkowego wsparcia nie zawsze pozwalał na rozwój nowych projektów.
Rozwój technologiczny źródeł odnawialnych to przede wszystkim wzrost ich efektywności przy zmniejszonych kosztach. Rosnące ceny energii wpływają również na rozwój instalacji prosumenckich oraz instalacji przemysłowych pracujących na potrzeby obiektów przemysłowych.
Dalsza integracja źródeł energii wymaga również odpowiednich inwestycji w sieci dystrybucyjne oraz przesyłowe. Sieci dystrybucyjne będą modernizowane pod kątem dostosowania ich topologii do współpracy z dynamicznie rozwijającymi się instalacjami prosumenckimi oraz przemysłowymi. Konieczne będzie zaangażowanie w rozwój sieci inteligentnych oraz implementacja inteligentnych liczników.
Źródła odnawialne często postrzegane są jako źródła nieprzewidywalne i niestabilne, których praca może negatywnie wpływać na bezpieczeństwo systemu energetycznego. Dzięki rozwojowi narzędzi związanych z zarządzaniem produkcją oraz przewidywaniem warunków atmosferycznych, negatywne oddziaływanie powinno być coraz mniejsze. Dalsza integracja źródeł odnawialnych wymaga również zabezpieczenia pracy dla odpowiednich jednostek regulacyjnych. Z uwagi na charakterystykę pracy do celów regulacyjnych najlepszym rozwiązaniem wydają się jednostki gazowe, które potrafią dynamicznie dostosować swoją pracę do potrzeb sieci. Istotne znaczenie dla poprawy bezpieczeństwa i dalszej integracji źródeł OZE będzie miał rozwój magazynów energii, które będą w stanie zagwarantować energię w czasie kiedy warunki atmosferyczne nie pozwolą na produkcję energii ze źródeł odnawialnych.
Wzrost zapotrzebowania na energię elektryczną podtrzymywany będzie także przez spodziewany rozwój elektromobilności oraz upowszechnienie wykorzystania energii elektrycznej, np. do celów grzewczych – w związku z przeciwdziałaniem niskiej emisji. Elektryfikacja ogrzewania (połączona ze wzrostem znaczenia ciepła sieciowego) będzie rosła wraz ze wzrostem świadomości ekologicznej i intensyfikacją działań związanych z ograniczaniem smogu.
Następować będzie zmiana struktury wytwarzania energii w Polsce. Zmniejszać się będzie udział węgla kamiennego i brunatnego, wzrastać źródeł odnawialnych (w tym wielkoskalowych jak farmy wiatrowe na morzu) oraz elektrowni i elektrociepłowni wykorzystujących gaz ziemny. W przypadku decyzji o budowie energetyki jądrowej w skali zapowiadanej w Polityce energetycznej Polski do 2040 roku (6-9 GW), będzie ona stanowiła istotny udział w produkcji energii.
Na uwagę zasługuje również rozwój morskiej energetyki wiatrowej, która jest jednym z najszybciej rozwijających się sektorów energetyki w Europie. Budowa morskich farm wiatrowych na Bałtyku wpłynie na transformacje energetyczną Polski w kierunku gospodarki niskoemisyjnej, zagwarantuje bezpieczeństwo energetycznej kraju, a także stanie się narzędziem do walki z zanieczyszczeniami powietrza.
W Polsce ciepło systemowe jest jednym z najlepiej rozwiniętych systemów ciepłowniczych w Europie. Występujące w ostatnich latach łagodne zimy, ograniczają zapotrzebowanie na ciepło, a jednocześnie relatywnie wysoki koszt ciepła systemowego zwiększa zainteresowanie termomodernizacjami i automatyką zmniejszającą jego zużycie. Czynniki te łącznie powodują coraz bardziej ograniczone możliwości rozwoju ciepłownictwa. Zmniejszona konsumpcja ciepła, rosnąca konkurencja lokalnych (indywidualnych) źródeł ciepła opartych o gaz ziemny lub energię elektryczną oraz konieczność rozbudowy sieci ciepłowniczej poza ścisłe centra miast, będą pogarszały ekonomikę tej działalności.
